Barach

18 Juli, hoog zomer volgens de kalender. Maar als we naar buiten kijken en buiten voelen lijkt het meer op de herfst. Eigenlijk is het niet leuk, we verlangen naar de zon. De zon die ons verwarmt en kracht geeft voor de herfst.

Maar als je ook in deze dagen met verwondering leert kijken, gaat vanzelf de zon schijnen door de regendruppels heen. De regen-druppel die spettert op de ramen, de tijd neemt om zachtjes af te glijden naar beneden.

Twee mensen dicht tegen elkaar onder een grote paraplu. De vreugde van een kind spetterend in een grote plas. Kampeerders die ondanks of juist misschien dankzij blijven genieten.

Als je met deze verwondering leert kijken, dan kan zo'n regendag een groot feest worden. En natuurlijk zijn er stormen, letterlijk en figuurlijk, waarin we de verwondering
niet kunnen ervaren. Momenten waarin we worden ondergedompeld in pijn en verdriet.

En toch als die momenten weer voorbij zijn en we weer open staan voor het Licht,
het Goddelijke Licht dat ook in de donkerste dagen bij ons aanwezig is, pas dan
kunnen we voelen dat juist dat Licht ons heeft geholpen door het donker heen te
gaan en te komen.

Als we vanuit die verwondering leren leven zullen de meest moeilijke situaties
opgetild worden door het Licht. En kunnen we letterlijk de Goddelijke energie ervaren.
En we ons gedragen voelen.

Voor nu hoop ik dat door de enorme regenwolken heen de zon nog heel lang mag schijnen.
Want ook de letterlijke warmte en vreugde van de Zon hebben we hard nodig.
Ervan genietend in de tuin, op terras met onze vrienden en vriendinnen.

Corneel.