Barach

Psalm 139, verzen 1-16 en 23-24

Gij, Gij peilt mijn hart,
Gij doorgrondt mij.
Gij weet mijn gaan en mijn staan.

Gij kent mijn gedachten van verre,
mijn reizen en trekken,
mijn rusten.

Mijn wegen, alle, zijn U bekend,
ieder woord dat komt op mijn lippen,
onuitgesproken nog,
Gij hoort het al.

Achter mij zijt Gij en voor mij uit.
Gij legt uw handen op mij.
Dit is wat ik niet kan begrijpen, niet denken,
dit gaat mij te boven.

Hoe zou ik uw adem ontkomen,
waarheen vluchten voor uw aangezicht.

Beklim ik de hemel, daar zijt Gij,
daal ik af in de aarde, daar vind ik U ook.

schilderijen: Anneke Kaai

Had ik vleugels van morgenrood,
vloog ik over de verste zeeën,
ook daar Gij, uw hand,
uw rechterhand die mij vasthoudt.
Zou ik roepen: “duisternis, bedek mij,
licht, verander in nacht”.
Voor U bestaat de duisternis niet.

Voor U is de nacht even licht als de dag,
de duisternis even stralend als het licht.

Uw schepping ben ik in hart en nieren,
Gij hebt mij geweven in de schoot van mijn moeder.

Ik wil U bedanken daarvoor,
dat Gij mij ontzagwekkend gemaakt hebt.

Mijn ziel en gebeente door U gekend.
In mij was niets voor uw ogen verborgen
toen ik werd gevormd in het diepste geheim,
prachtig gevlochten in de schoot van de aarde.

Ik was nog ongeboren,
Gij had mij al gezien en al mijn levensdagen
stonden in uw boek nog vóór Gij er één had gemaakt.

Gij, Eeuwige, peil nu mijn hart,
doorgrondt mij,
toets mijn verborgen gedachten.

Ik ben toch niet op een doodlopende weg?
Leidt mij voort op de weg van uw dagen.