Barach

Zaterdag, een mooie dag.

Met een goede vriend de fiets gepakt, een goed gevulde picknickmand bij ons, de natuur in. Wij kwamen niet echt tot elkaar, veel gepraat, weinig gezegd. Er kwam echter een moment dat die vriend iets vertelde en het woord "draag mij" uitsprak. Er gebeurde iets wat we beiden voelden, heel bijzonder en vanaf dat moment was er contact. Er werd iets opgelost tussen ons.

Die dag hebben we de mooiste momenten mogen ervaren. Maar het allermooiste verwonderingsmoment was de zonsondergang.

De Loonse duinen werden gehuld in een prachtige roze gloed. De wolken kregen een sprookjesachtige uitstraling. We hebben zeker 10 minuten in totale verwondering staan kijken en voelen. Alsof we gedragen werden in het moment.

Verder fietsend kwamen we in heel vochtig gebied. En ineens was er een stukje waaruit vanaf de grond een wolk van nevel ontstond, die weer net zo snel verdween als dat die was gekomen. Alsof dat beeld ons liet zien dat als je door de mist, nevel heen kijkt en in de overgave komt, je de mooiste ervaringen kunt hebben. Die dag beseften wij dat de woorden "draag mij" ons de mooiste verwonderingen heeft laten zien.

Met een dankbaar gevoel gingen wij huiswaarts.

Corneel.