Barach

Onderweg komen mensen tot leven.

BrandendKaarsjeGroot.gif

Bezoekers . . .

Vandaag : 6

Gisteren : 26

Deze Week : 99

Deze Maand : 794

Sinds 21 juni 2011 : 89133

Log in als lid . . .

Vakantie-ervaring: Eerst de liefde.

 

Geloof Hoop en LiefdeIn 1 Corinthiërs 13 staat: “Ons resten geloof, hoop en liefde, deze drie, maar de grootste daarvan is de liefde.”
Geloof, hoop en liefde, ons allen bekend en altijd in deze volgorde.


In Spanje hebben we een andere ervaring gehad, daar hebben we letterlijk eerst de liefde gevoeld, dan hoop en geloof. Een andere volgorde voor ons…
Deze volgorde heeft ons diep geraakt en aan het denken gezet.


Al een aantal jaren gaan we, als we in Zuid-Spanje zijn, naar vieringen in de kerk. De vieringen zijn heel anders dan in Nederland. De vorm van de viering blijft in grote lijnen wel hetzelfde, alleen de bevolking en priester gedragen zich anders dan wij gewend zijn.


Onlangs waren we een weekend in Ronda, de oudste stad van Spanje.




Op zaterdagavond was er een Maria processie georganiseerd, deze werd vooraf gegaan door een viering.
De plaatselijke bevolking (met name de vrouwen) hadden zich gekleed in typische Spaanse kleding. Een bijzonder kleurrijk tafereel.
Het verzamelen voor de kerk was al een belevenis voor ons, er werd volop gepraat en muziek gemaakt.
Tijdens de altijd drukbezochte vieringen wordt door de bevolking gepraat met elkaar, alsof je je dagelijkse beslommeringen doorspreekt. De priester lijkt zich hier niet aan te storen en staat een paar meter vóór het altaar gewoon zijn lezingen en preek te houden.
Echt een priester die (letterlijk) midden tussen het volk staat. Als er een mobiele telefoon rinkelt wordt deze zonder enige schroom opgenomen en kan het gesprek ruimschoots gaande gehouden worden.In de kerk . . .


                               Toen we dit jaren geleden voor het eerst zagen vonden we dit vreemd, maar in Spanje lijkt dat heel gewoon. Hoe meer we dit waarnemen en er over praten, hoe gewoner het voor ons wordt.
Een kerk voor mensen, het maakt niet uit van welke leeftijd, we zien er verrassend veel tieners, in tegenstelling tot de jongeren in Nederland. Ieder beleeft de viering in zijn eigen vorm, het lijkt allemaal op een of andere manier te passen.
Nu ik er aan gewend ben, vind ik het een betere vorm dan het kerk gaan in Nederland. Dat kan zo kil zijn, er is weinig ‘gemeenschap’ te vinden.
In Spanje ontmoeten mensen tijdens de vieringen heel duidelijk God in elkaar. Er ontstaat een saamhorigheid van ongekende omvang. Dat zie je gebeuren. De liefde staat meer centraal dan het woord.
Het volksgezang, begeleidt met castagnetten, trommel en gitaar, is ongekend mooi. Je hoort in de intonatie de diepe emotionele passie voor de Moeder Gods. Een koude rilling kruipt over je rug.


Na de viering wordt in een voortgaande cadans het Mariabeeld door de stad gedragen. Dit wordt door ongeveer 40 vrouwen gedaan, een hele eer dat te mogen doen. Steeds worden er pauzes gehouden, het beeld is zwaar. Aan de voorkant van de draagbaar hangt een zilveren bel. Steeds na een slag stopt de groep. Er wordt dan gedanst en gezongen rondom Maria. Even wordt er gerust, maar snel klinkt de bel weer om verder te gaan.
Na zo’n twee uur meelopen in de processie komen we bij de kerk waar het beeld de nacht blijft. Er wordt gedanst en gezongen met de Moeder Gods als geliefd middelpunt.
Langzaam, in stilte, wordt het beeld met het zicht naar de menigte gedraaid. Als het ware gaat Ze achteruit de trap op.
Er wordt met veel devotie een Maria lied gezongen, erg emotioneel wordt het voor ons. Ik kan nu op papier niet schrijven hoe dat voelt maar we staan er bij te huilen.
Een stem roept opeens: “Viva, Madre de Dio”. Iedereen doet mee en roept: “viva”.
Ook wij doen mee.


De volgende dag, het is dan zondag, wordt Maria vanuit deze kerk, weer in processie, naar een kapelletje in de bergen gedragen. Deze keer zijn het de mannen die dragen. De bevolking loopt deze ruim 10 kilometer lange tocht mee.


route rondaDeze processie duurt de gehele dag. Huifkarren, gevuld met eten en drank, volgen de wandelende stoet. Onderweg stopt men weer regelmatig om te dansen en zingen. De muzikant blijft de gehele tocht op een trommel en fluit spelen.

In de bergen aangekomen wordt het beeld naar de kapel gebracht, groepjes mensen lopen regelmatig de ruimte in om Maria liederen te zingen, muziek te maken en om zegening te vragen. Bloemen worden geplukt en neergelegd. Geweldig om te zien hoe de mensen die met de huifkarren gekomen zijn, feest vieren, elkaar ontmoeten, ‘gedragen’ door de Moeder Gods.
Zij blijft hier tot 8 september. Dan wordt er weer een processie gelopen met als einddoel de kerk in de stad.




Een Italiaanse man spreekt me aan en vertelt dat ze vanuit Italië uitwisselen hoe de processies vorm krijgen in Spanje. Hij is drie weken in Spanje om hierover te spreken en ideeën op te doen. De processies in Italië worden door de bevolking betaald. Helaas eist daar het Vaticaan al het geld op dat de bevolking inzamelt om de processies te financieren vertelt hij me. Gelukkig heeft het Vaticaan nog geen grip op Spanje vertrouwd hij me verder toe. De Spanjaarden geven geen gehoor aan Rome.

Het doet me goed dit te horen. Een eeuwen oud ritueel mag niet zomaar voorbij gaan. Als God en zijn Moeder zo dicht bij mensen zijn in deze rituelen dan is Hij volgens Zijn eigen woorden daar aanwezig.


Een ervaring die diep indruk gemaakt heeft op ons. Ik mag wel zeggen dat onze relatie met de Moeder Gods intens gevoeld werd.
Een kerk voor mensen, moge God Spanje zegenen, wij hopen dat ze hier nog eeuwen mee doorgaan.

klik op de startknop voor een filmimpressie van dit geheel.

Geert.