Barach

Mijmerend in mijn warme kamer gevuld met kaarslicht en de geur van dennenbomen dwarrelen gedachtes naar boven. Gedachtes en visioenen van vrede en verbondenheid. Een wereld zonder oorlog en armoede.

Waarom is het toch zo moeilijk. En welke vrede en welke armoede? Armoede voor het lichaam, armoede voor de geest. Als je genoeg te eten hebt wil dat zeggen dat je niet in armoede leeft? En maakt een gevuld kerstpakket een einde aan de armoede?

Het zijn deze mijmeringen die mij overvallen. Ze overvallen mij als de dagen korter worden, de
feestverlichting overal aangaat en de boodschappen karretjes overvol zijn. Wat is armoede en wat is de wezenlijke vervulling van KERST?

Voor mij is het het licht laten schijnen in elkaars hart waardoor het hart gevuld wordt en wij de zin van ons bestaan weer duidelijker gaan zien. Geven en ontvangen wordt dan een samen gebeuren en is er verbinding. Zonder die verbinding voelt het als een opvulling en niet
als vervulling.

Mijmerend over deze gedachten gaat de bel. Er staat een jongen aan de deur. De bezorger van Stadsnieuws komt mij een goede Kerst toewensen en hij houdt vragend zijn hand op. Even ontmoeten onze ogen elkaar en zie ik zijn blijdschap als ik hem wat geld geef en hem ook een goede Kerst wens. Gever en ontvanger een klein moment van ontmoeten.... Mijn warme kerstgedachtes komen langzaam terug.

Hoe blij kun je zijn met een wederzijdse gift.

Ingrid.