Barach

In het iconenatelier beginnen wij de dag met het gebed voor de icoonschilder.
We steken een kaarsje aan en zeggen al dan niet hardop een persoonlijke intentie.

Al die jaren dat ik dit ritueel heb mee mogen maken heb ik in stilte gebeden en gesmeekt om behoorlijk wat meer mededogen met de dieren en de natuur.

En zie, opeens, witte rook! Franciscus! Een beetje euforisch fietste ik naar huis. Zou het echt kunnen zijn dat iemand ver weg mijn smeekbeden heeft gehoord? Daar had het even alle schijn van vond ik. Een heus wonder, morgen zijn de megastallen van de baan, nertsfokkerijen opgedoekt, waarvoor zou je in hemelsnaam anno 2013 nog in een dierenvel lopen? De aarde warmt nota bene op! Al zou je dat de afgelopen winter niet zo een twee drie denken. De aapjes, bedoeld om als proefdier gebruikt te worden komen morgen bij mij wonen, er gaat geen enkel kuikentje meer levend door de shredder, niemand zal meer honden, katten, kalfjes en lammetjes opeten. Afgelopen met die ellende! Ik begon warempel te denken dat ik zelf al deze wonderen tot stand kon brengen!

De wijn had deze avond een mirakelse uitwerking op mijn gestel. Franciscus! Franciscus! Franciscus! In deze heerlijke cadans trapte ik door. Alles zou anders worden!

De kerk weer op sandalen in plaats van rode Prada’s!!!

Carla.